اما نمی دانم چرا در همان لحظه

ناگهان چشمان فریبنده ات را در هاله ای از ابر می نگرم

که کریم تر از ابر می گرید

و بلور اشک های کریمانه ات – از میان مژگان سیاهت , از میان یک جفت چشم نگران و غمگین

از میان ابر , از میان افق, جوانه می زند و می شکفد

و در اقیانوسی دور , می چکد- سقوط اشک های تو در آب ها

موج بر می انگیزد و طوفان را به آشوب دعوت می کند

ای غمگین – ای زاده ی غم –

ای نشاط و ای فرزند نشاط- ای واژه ای صفا و صمیمیت – ای معنی کرامت – ای هم نثار

ای عشق , و ای تبسم محبت - ای هم پرواز – هر شب که با یاد تو به خلوت می روم

در این آهنگم که ساز های شعر را کوک می کنم

و نوشته های واژها را بنویسم و هماهنگی کلمات را به انتظار بنشینم

تا در تالار سکوت , احساس جنگی افسونگر بپاشم

وازه های رقصنده چون رنگین حباب های – در رویا و در بلندی خیالم در هم می لولند

و چون قطرات اشک رنگین در هم می لرزند

و رنگین کمان شعر

در شوق اندیشه ام بر دیواره ای افق خیالم نقش می بندد

سپس هم آنگ می شوند – هم آهنگ می شوند – وزن می شوند

 شور و حال می شوند و شعر می شوند شعری که تو می پسندی

ای من – ای همزاد- ای همسفر سالهای زندگی ام

سالهاست و شاید قرنهاست که من و تو – یک روح در دو پیکریم

یک معنی در دو واژه ایم – یک خورشید در تو آسمانیم

یک عشق در دو سینه ایم – و یک هستی در دو نیمه ایم – شاید هم یک روح

در دو پیکر ساخته باشند.

نازنینم - خیلی حرف دارم اشک ها اجازه می دهد که بنویسم و بنویسم

اما یکی در سینه ام می گوید: نه – ننویس

شاید او نخواند – شاید او دوست نداشته باشد – آیا راست می گویید.

ای دور نزدیک؟

ای همزاد؟

ای من و همیشه با من؟

یاد تو چون پرستو ها –  یا چون لک لک های مهاجر

لحظه لحظه به باغ خیالم سفر می کند.

گفتی که هر شب واژه های شعرم را – با اشک می شویی

منهم هر لحظه یاد تو را در پریشانی خیال می پیچم

ای عطر عاطفه ؟

گفتی که با شعر من همسفر بادی – پروازت مبارک باد

منهم هنگامی که مرغان دریایی

پرواز شوخ و شنگ خود را می آغازند

و گه گاه بر موج , تن می سایند

سفر را در ذهنم تداعی می کنند – سفری که آرزوهایش آسمان است.

و پروازش مشکل؟

ای دور نزدیک؟

و ای نزدیک دور؟

خطی است در کنار افق و دور دست دریاها – که خط جدایی ماست.

تو هنگامی که بر بال های عقاب سفر نشستی

پرواز کردی و از آن خط گذشتی

اما آن خط برای من خط جدایی نیست – گویی آن خط دیوار و حصار بلندی است

و من و تو در دو سوی دیوار – فریاد می زنم و اشک می ریزم

یکدیگر را می شناسیم – صدای یکدیگر را می شنویم

اما دریغ؟

چهره ی هم را نمی بینیم

و چه سخت است؟ - شنیدن و ندیدن

دوست داشتن و به هم نرسیدن – در خیال من, این دیوار تا کهکشان بر افراشته است.

اما من نا امید نیستم ؟        یکی در سینه ام فریاد می زند « پرواز کن »

بر تازک دیوار خواهی رسید؟        

و از آن سو همزادت را و عشقت را خواهی نگریست.

هزاران هیف؟            پر می زنم , اما پرواز نه.

گویی دست صیادی پرهای پرواز مرا بریده است .

شوق پرواز هست , اما قدرت پرواز نه ؟

خورشید من؟

غروب ها شفق را به تماشا می نشینم              سفر خورشید را می گریم.

چه زیبا سفر می کند؟          اما چه غریب؟

چه تنها ؟        چه بی کس ؟   چه بی مشایعت؟

چون عروسی که با تور ابد      نخست می خندد و پس می گرید.

و آرام آرام به دیار تو می آید.

من غروبش را می نگرم و تو طلوعش را

من بدرودش را و تو درودش را.                از من قهر می کند و با تو آشتی

می خواهم به او پیغام بدهم :  تا از سوی من ببوسدت ؟

اما صدایم را نمی شنود و در هاله ی ابر پنهان می شود.

گاه به قول بچه ها دالی می کند و گاه می گریزد.

او می رود و من می گریم .

او بدرود می گوید و من در دل به تو درودی می فرستم .

در این هنگام است که لبخند تو را – در برکه ی اشک خویش تماشا می کنم.

و چه تماشای دلپذیری       

خود را فریب می دهم که اگر من می گریم         تو می خندی

و اگر پیام آور من نیست      لاجرم نگاه مرا با تو هماهنگ و متصل می کند

گر هیچ نیست – اگر پیام من به سوی تو می آید.

دست کم یک نقطه نگاه مشترک که هست ؟ -  یک نقطه ای اتصال , یک بهانه دیوار.

ببین به چه چیزها دلخوشم ؟  آری؟   من با غروب خورشید می گریم.

و تو با طلوع او می خندی 

((ادامه دارد؟))

دیدمش
[عناوین آرشیوشده]